Jak to się zaczęło?

Pierwszym zdjęciem, które zapoczątkowało cykl metaforyczny było to oto zdjęcie przedstawiające gumowego jednorożca, który padł na betonowej połaci miasta, pewnego popołudnia w centrum Bydgoszczy. Pamiętam jak udostępniając to zdjęcie na swoim prywatnym profilu Instagramowym pomyślałam, że jest to idealny obraz życia samego w sobie, idealna Metafora Życia! Myślę, że żmudnym byłoby tłumaczyć dlaczego właśnie to, oddaje życie samo w sobie? Jeżeli nie rozumiesz - dlaczego?



Domyślać się mogę tylko, iż Twoje życie musi być nie lada sielanką, utkaną złotymi nićmi, wyłożoną jedwabnymi dywanami, w zastawie alabastrowych waz.

Publikacja tego zdjęcia i odzew jaki uzyskałam po zatytułowaniu go "Metafory życia part I" były niespodziewane. Mnóstwo moich znajomych utożsamiało się z tym, reagowało prześmiewczo i pozytywnie! W tej całej beznadziei, szarości i kontraście różowego zabawkowego jednorożca, pojawiło się dużo zrozumienia i dystansu, pogodzenia się z ironicznością losu. Zaczęła się mała fala zdjęć w Instagramowych Stories czy prywatnych wiadomościach z hasztagiem #metaforyżycia, które wpisują się w ten kanon, a wręcz są nim. Takim sposobem właśnie, tworzę tę platformę do dzielenia się zrzutami ekranu rzeczywistości. Surowymi, niekoniecznie ładnymi, prostymi i genialnymi, moimi i Waszymi, nie tymi, którymi karmią Nas notorycznie media społecznościowe. Stwórzmy własny artystyczny album oddający Naszą autentyczność.